5 augustus 2020
Het is een prachtige zomerochtend. Het is al warm en de zon schijnt recht in ons gezicht. Ik hoor de weidevogels fluiten. Overal om ons heen vliegen beien. Uit verveling zou ik ze willen tellen. Het zijn er zo veel dat ik de tel al snel kwijt ben. Ik ben er maar mee opgehouden.
Recht voor ons ligt een bloemenveld en een bos. Prachtige blauwe en witte bloemen kleuren het landschap. In de verte hoor ik een kraai krijsen. Er valt hier zoveel moois te zien. Dit is het ideale uitzicht om de dag mee te beginnen.
Papa en mama zitten op een heerlijke schommelstoel. Heel langzaam schommelen wij van achteren naar voren. Het voelt alsof we in ons bootje zitten. Alsof we langzaam over de golven varen.
Achter ons ligt het Prinses Máxima Centrum. Het gebouw heeft een indrukwekkende uitstraling en is vijf verdiepingen hoog. In dit ziekenhuis liggen hele zieke kindjes, die aan het vechten zijn voor hun leven.
Het voelt heel tegenstrijdig om vredig op een schommelstoel in de zon te zitten. Terwijl ik me op hetzelfde moment besef dat aan de andere kant van de muur mogelijk gevochten wordt voor de toekomst van zieke kinderen.
Inmiddels zitten we 20 minuten in de zon. De stralen van de zon zijn zo warm dat ik besluit om naar binnen te gaan. Het is buiten niet meer uit te houden. Je moeder blijft buiten.
In de wachtkamer zit een man met een klein baby’tje. In de andere hoek zitten een man en een vrouw van middelbare leeftijd met hun dochter. Het meisje is een tiener en zit in een rolstoel.
Het valt me op dat het meisje spastische bewegingen maakt. Ze schudt met haar hele lichaam van achteren naar voren. Het meisje heeft een borstel in haar hand en begint enorm hard te brullen. Ik ben het gezin aan het observeren. De vader maakt een zakelijke uitstraling en kijkt regelmatig op zijn telefoon. Hij heeft hele nette schoenen aan. De moeder draagt een kleurrijke bloementjes jurk en is constant met haar dochter bezig. Het lijkt een gelukkig gezinnetje.
Plotseling gaat de deur open en zie ik de anesthesist staan. “Zitten de ouders van Sara hier?”. Ik sta gelijk op en loop naar de anesthesist.
Tegelijkertijd wordt jouw bedje uit de MRI-ruimte gereden. In een flits zie ik jouw mooie kleine hoofdje. Je knuffeltje ligt heel lief over je hoofdje heen.
“Alles is goed gegaan. We brengen Sara nu naar de uitslaapkamer. Trouwens goed dat u ons attendeerde op de huidafname. Het is niet heel professioneel, maar we waren het bijna vergeten”, zegt de anesthesist.
Ik loop de man achterna richting de uitslaapkamer. Alles is nieuw op de uitslaapkamer. Het ziet er allemaal heel professioneel uit. Jouw bedje wordt in de hoek gezet. Ik neem naast je plaats en wacht totdat jij je mooie oogjes open gaat doen.
De verpleegkundige stopt een thermometer in je kleine oortje en legt een extra zuurstofslang naast jouw hoofdje. Ook word je saturatie gemeten.
Wat lig je heerlijk vredig te slapen. Het is heel stil in de kamer. Op de achtergrond hoor ik het gezoem van de mechanische ventilatie. Jouw ademhaling is duidelijk te horen. Ik blijf naar je kijken en wacht totdat jij je oogjes gaat openen.
Na ongeveer 30 minuten is het zo ver. Plotseling hoor ik geknor en gerommel uit jouw bedje komen. Ik zie de lakens bewegen. Ik sta op en werp een blik op jouw gezichtje.
Met je prachtige grote kraaloogjes kijk je om je heen. Je hebt geen flauw idee wat er allemaal is gebeurd. Ik vraag me überhaupt af of je iets van de ziekenhuisopname hebt meegekregen.
Het doel van deze ochtend is bereikt. De MRI-scan van jouw hoofdje is gemaakt. Het is nu wachten op het resultaat. Wat zijn wij nieuwsgierig…
