Onvergetelijk weekend

7 november 2020

De afgelopen periode heeft Sara regelmatig in het ziekenhuis gelegen. Het went nooit om samen met je dochter in een ziekenhuis te slapen. Je voelt je eenzaam en afgesloten van de buitenwereld. Alsof iedereen doorgaat en bij ons de tijd stil staat. We waren dolblij toen Sara vorige week vrijdag vlak voor haar eerste verjaardag naar huis mocht.

Na het openen van de voordeur vonden we enorm veel lieve kaartjes, brieven en cadeautjes op de deurmat. Sara haar ziekenhuisontslag en haar eerste verjaardag was voor veel mensen voldoende aanleiding om ons een lieve boodschap te sturen. Het was voor ons een enorme verassing om van zoveel lieve mensen een kaart te krijgen. Helemaal de kaartjes van mensen waarvan je het niet verwacht. Zo ontvingen we bijvoorbeeld veel kaartjes van bewoners bij ons uit de buurt. Wat fijn dat deze mensen aan ons denken. Dan besef je weer dat je in een hele leuke buurt woont.

Nadat we alle kaarten hadden opengemaakt hebben we Sara in haar bedje gelegd. Susanne en ik ploften daarna direct op de bank. We waren moe. Daar zaten we dan… eindelijk weer met zijn tweeën op de bank. Op zo’n moment ga je beseffen hoe fijn het is om weer in je eigen huis te zijn. Je vertrouwde omgeving waar je kunt doen en laten wat je wilt. Je hoeft met niemand rekening te houden. Dit was altijd zo vanzelfsprekend. Je dacht er niet eens meer over na. Het afgelopen jaar heeft Sara ruim 4,5 maand in het ziekenhuis gelegen. Voor ons was het helemaal niet meer vanzelfsprekend om als gezin gezellig thuis in je eigen vertrouwde omgeving wakker te worden. Vaak sliep de één bij Sara en de ander thuis.

Nog geen half uur nadat we op de bank zaten ontving ik een mail van de redactie van het AD. Met de vraag of ik een journalist terug wilde bellen. Het AD had mijn gedicht over het plafond aquarium op de sociale media van het WKZ voorbij zien komen. Het WKZ had mijn gedicht op hun Instagram pagina gedeeld. Het werd door meer dan 1.000 mensen geliked. Veel verpleegkundigen, kinderen en andere ouders vonden het leuk.

Het was voor de redactie van het AD voldoende aanleiding om een artikel over ons te schrijven (lees het artikel op mijn pagina “media”). Diezelfde avond heb ik een telefonisch interview aan de journaliste van het AD gegeven. Zondag werd er een prachtig artikel over Sara op de online pagina van het AD geplaatst. De maandag erop werd er zelfs één volledige pagina in de gedrukte krant geplaatst. Wij waren apentrots dat dit allemaal samenviel met Sara haar ziekenhuisontslag en haar eerste verjaardag. Het weekend begon goed!

Het artikel in het AD heeft mijn blog veel aandacht gegeven. Plotseling regende het aanmeldingen en werd mijn pagina op 1 dag 6.000 keer bezocht. In no time had ik er een paar honderd volgers bij. Mijn huidige groep volgers bestond met name uit familie, vrienden, verpleegkundigen, artsen, maatschappelijk werkers en andere mensen uit het ziekenhuis. Nu kreeg ik plotseling aanmeldingen van mensen die ik helemaal niet kende. We ontvingen felicitaties voor Sara vanuit het hele land. Er kwam zelf een mailtje vanuit Zweden binnen. Er waren ook veel lotgenoten die reageerden. Ouders die ook een kindje in het ziekenhuis hebben liggen en ouders die ook een kindje met een beperking hebben. Het was hartverwarmend om zoveel lieve en leuke reacties in dit speciale weekend te ontvangen.

En toen was het zondag, de eerste verjaardag van Sara. Zondagochtend hadden wij geen wekker nodig. De radio van de buurvrouw was onze wekker. We werden namelijk wakker van het nummer “Everybody Needs Somebody To Love” van The Blues Brothers. De buurvrouw had mijn oproep wel heel letterlijk genomen. Ik denk dat de overige buren aan de andere kant van de straat het nummer ook konden horen. Het was geweldig om op deze manier gewekt te worden.

Zoals ik al had aangegeven hebben we de verjaardag van Sara niet groots kunnen vieren. Alleen onze directe familie hebben we op gepaste afstand uit kunnen nodigen. Helaas kon bijna niemand naar binnen. Alle bezoekjes vonden op afstand voor het huis plaats. Het was wat ongemakkelijk, maar onwijs gezellig.
In tijden van COVID is persoonlijk en fysiek contact niet meer vanzelfsprekend. We gaan ons steeds meer beseffen dat het heel fijn is als je meerdere mensen thuis kan uitnodigen. Dat je iemand een hand mag geven of een liefdevolle knuffel kan geven. Het is allemaal niet meer gewoon. We genieten steeds meer van de kleine momenten die we met elkaar delen. Al hoop ik net als iedereen dat het COVID virus snel de wereld uit is.

Die hele zondag bleef de brievenbus maar klepperen. En als het de brievenbus niet was, dan was het wel de deurbel. Er werden bloemen, cadeaus, ballonnen en kaarten bezorgd. Wij hebben nog nooit zoveel lieve verassingen ontvangen.

Van mij ouders hebben we een heel bijzonder cadeau gekregen. Ze hebben twee prachtige portretten van Sara laten schilderen. Op het inpakpapier zat een mooi gedicht. Na het lezen van het gedicht rolden de tranen over de wangen van Susanne. Ze had gelijk door dat er twee portretten van Sara waren ingepakt. Bij mij ging er nog geen lampje branden.
Na het uitpakken van beide portretten waren we beide ontroerd. Het raakte ons, omdat Sara echt als zichzelf geschilderd is. De portretten zijn gemaakt door een oud leraar van mij. Ik heb in groep 8 van de basisschool les van deze leraar gehad. Het is extra speciaal dat hij de kunstwerken heeft gemaakt. Hij was ook nog mijn lievelingsleraar.

Ik heb deze leraar altijd een inspirerende man gevonden. De meeste leraren kleuren vaak binnen de lijntjes van de school. Deze leraar had moeite met die lijntjes. Deze meneer is creatief en een man van de praktijk. Hij probeerde kinderen op een andere manier te stimuleren en te motiveren. Hij had veel aandacht voor de natuur, sport, politiek en geschiedenis.
Ik zal nooit vergeten dat hij tijdens een gewone lesdag zei “jongens stop jullie boeken maar weg. We gaan met zijn allen lekker naar buiten. Het is veel te mooi weer om binnen te zitten. We gaan rozenbottels plukken en rozenbottel jam maken”. Ik wist als kleine jongen niet wat me overkwam. “Maar we moeten toch studeren?”, dacht ik. Die dag heb ik geen boek gezien. Ik hing alleen maar tussen de struiken om zoveel mogelijk rozenbottels te plukken. Dit is dus de reden waarom hij mijn favoriete leraar was.

Sara heeft de hele dag geen flauw idee gehad hoeveel cadeaus ze heeft gekregen. Ze heeft de hele middag tevreden in haar box tussen de ballonnen gelegen. Ik had 50 ballonnen en 2 flessen helium voor Sara gekocht. De verwachting was dat Sara tijdens haar verjaardag in het ziekenhuis zou liggen.
Het was de bedoeling om haar ziekenhuiskamer te versieren met 50 gekleurde ballonnen. Zodat het toch een gezellige boel zou worden. Ik was van plan om dezelfde dag alle andere zieke kinderen op de afdeling een ballon te geven. Op je verjaardag hoor je ten slotte uit te delen.

Maar goed, toen mocht Sara vrijdag naar huis. Daar stond ik dan met al mijn ballonnen. We hebben alle ballonnen gebruikt om haar box te versieren. Al die gekleurde ballonnen zagen er feestelijk uit. Helemaal in combinatie met de zelfgemaakte slingers van Susanne. Susanne heeft met de naaimachine twee prachtige slingers speciaal voor Sara gemaakt. Plastic vlaggetjes zijn tenslotte slecht voor het milieu. Deze levensslinger kan Sara elk jaar weer ophangen. De slinger is van katoen en elk vlaggetje heeft een andere vrolijke kleur.

Susanne en ik hebben al een tijdje een droom om een stichting op te richten. Een stichting waar vrijwilligers zich bij kunnen aanmelden. We willen samen met vrijwilligers verjaardagslingers maken. Deze slingers willen we online als levensslingers verkopen. Met als motto “vier het leven, ondanks het verdriet”. Een levensslinger is het ideale verjaardags- en/of kraamcadeau. De opbrengst van de levensslingers zou naar het goede doel gaan. Met dit geld willen we langdurig zieke kinderen op hun verjaardag verrassen. Kinderen zoals Sara. Kinderen waar niet alles vanzelfsprekend is.

Maar goed, voorlopig blijven we dromen en hebben we onze handen vol aan onszelf. We moeten eerst ons leven weer op de rit krijgen. De zorg rondom Sara moet worden geregeld en het re-integreren op het werk is van belang. Dit heeft nu onze eerste prioriteit.

Dus we blijven zeggen “Stay Strong and be Positive”. Tel je zegeningen en niet je verliezen. Sara heeft een geweldig leuke eerste verjaardag gehad. Eindelijk hebben we met z’n drietjes een feestje gevierd. Eindelijk hebben we taart kunnen eten en een kaarsje uit kunnen blazen. We zijn zelfs met 30 ballonnen aan het einde van de dag naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis gereden. We hebben alle zieke kinderen op de afdeling Papegaai een prachtige ballon gegeven. Het was geweldig om alle  kinderen zo blij te zien. Wat een ballon wel niet allemaal met een kind kan doen. Daar komt dus het spreekwoord vandaan “een kinderhand is snel gevuld”. Wij willen ons focussen op de leuke dingen in het leven. Zoals een dag als de verjaardag van Sara.

Last but not least willen we iedereen ontzettend bedanken voor alle lieve kaartjes, brieven, berichtjes, cadeautjes en bloemen. Mede dankzij jullie was Sara haar eerste verjaardag overweldigend en werkelijk een dag om nooit te vergeten.