Rouw

21 februari 2021

Ieder mens maakt het een keer meer. Het verlies van een dierbare. Het afscheid moeten nemen van iemand die je lief hebt. De ander loslaten en verder moeten gaan met je eigen leven. Het leven dat zonder jouw dierbare nooit meer hetzelfde zal zijn. Na het verlies van Guus en Jasmijn werden wij geraakt door de emotie rouw. Het was voor ons de eerste keer dat wij met rouw werden geconfronteerd.

Ik had geen flauw idee wat ons te wachten stond. Elke dag dacht ik weer… Zouden wij dit grote verlies kunnen dragen? Ik was bang dat ik als mens in negatieve zin zou veranderen. Dat ik zou verbitteren en mijn levensplezier zou verliezen. Hoe zijn wij met rouw omgegaan?

Eerste periode van rouw

Op 31 juli 2018 verdween onze roze wolk. Die prachtige wolk van vakantie en zwangerschap. Wij zaten middenin de mooiste periode van ons leven. 
Die dag verdween onze kinderwens als sneeuw voor de zon. Het maakte plaats voor rouw.

Rouw is het verwerken van een groot verlies. Meestal onstaat rouw door het verlies van een dierbare. Echter kan rouw ook onstaan door het verliezen van een baan, echtscheiding of een naaste krijgt een ziekte.

Wij verloren onze lieve kinderen Guus en Jasmijn. De rouw maakte mij onzeker. Nog nooit had ik deze gevoelens gehad. Hoe moest ik met rouw omgaan? Ik wist alleen dat het verlies van een kind een grote impact op een mensenleven heeft. Het maakte mij angstig.

Ik was op zoek naar een soort handboek “omgaan met rouw”, waarin ik vastigheden zou vinden die ons zouden helpen.
Zekerheden die je in onzekere tijden nodig hebt als mens. Echter kon niemand mij die vastigheden geven.

Er brak een lange periode van verdriet aan. Ik werd moe en ging me lange tijd afzonderen. Ik heb maanden tot jaren bepaalde vrienden ontwijkt. Niet omdat ik ze niet aardig vind, maar omdat ik het niet kon.

Het handboek heb ik dus nooit gevonden. Ik heb al het verdriet op ons af laten komen. Wij hebben lang stil gestaan bij de momenten die wij nog met Guus en Jasmijn hadden. De spaarzame momenten waarin wij beide onze kinderen definitief los moesten laten.

Rouwkaart

Het begon allemaal met het schrijven van de rouwkaart. Ik had nog nooit een rouwkaart geschreven. Mijn hoofd stond helemaal niet naar het schrijven van een kaart. Ik had hele andere zorgen. Gelukkig heb ik de rouwkaart wel geschreven. 

Ik besloot al mijn aandacht aan de kaart te besteden. Bijna alle tekst heb ik zelf bedacht. Ik vond het belangrijk dat het een liefdevolle persoonlijke kaart zou worden. Dit was namelijk het laatste wat ik voor onze kinderen kon doen. Het leven van twee kleine kinderen was afgepakt. Het voelde zo oneerlijk. Ik had er alles voor over om deze laatste kaart te schrijven.

Na het schrijven van de kaart begon het geregel van de begrafenis. Het was bizar om aan het einde van je vakantie een begrafenis voor twee lieve kleine kinderen te moeten organiseren.

Wij hebben nooit een begrafenis ondernemer uitgenodigd. Gelukkig hebben we alles zelf geregeld. Na thuiskomst ben ik direct naar de kerk gelopen. Deze kerk ligt 50 meter naast ons huis. Om heel eerlijk te zijn… wij zijn niet gelovig. Eigenlijk mogen er alleen katholiek gelovigen op het kerkhof bij ons in het dorp worden begraven. Dit is eenmaal een regel van de kerk.
Uit liefde voor Guus en Jasmijn trok ik de stoute schoenen aan en liep ik bij de katholieke kerk naar binnen. Na het vertellen van ons verhaal werd ik door de mensen van de kerk met open armen ontvangen. Ik ben deze mensen nog dagelijks dankbaar.

Toch maakten de mensen van de kerk een uitzondering voor Guus en Jasmijn. “Jullie kinderen zijn welkom”, werd er tegen ons gezegd. We liepen naar de plek waar alle kindergrafjes liggen. “Kies de mooiste plek maar uit”, zei de oude man van de kerk tegen ons. 

Afscheidstoespraak

Het was hartje zomer. Eigenlijk hadden we nog voor onze tent op Texel moeten zitten. We hadden tenslotte vakantie. Helaas waren we weer thuis. We stonden voor een diepe kuil waar later in de week onze kinderen in gelegd zouden worden.

Overal om me heen zag ik kindergrafjes. Wij waren bezig met het uitzoeken van een mooie plek voor onze lieve kinderen. De plek waar we definitief afscheid van Guus en Jasmijn zouden nemen. De plek waar we onze lieve tweeling los moesten laten.

In de dagen die volgden schreef ik een prachtige afscheidstekst voor de begrafenis. Ik heb geprobeerd om al mijn liefde voor onze kinderen op papier te zetten. De liefde die nooit zal verdwijnen.

Ik vond het fijn om de emoties van me af te schrijven. Tijdens het schrijven stond ik stil bij mijn gevoelens. Binnen een uur had ik een prachtige tekst op papier staan. Een tekst die ik liever niet had willen schrijven. Achteraf ben ik onwijs blij dat ik hier aandacht aan heb besteed. 

Vanuit ons huis hebben Susanne en ik Guus en Jasmijn in een rieten mandje naar het kerkhof gedragen. Onder begeleiding van onze lieve familie.

Op het kerkhof hebben Susanne en ik mijn afscheidstekst samen voorgedragen. We spraken om de beurt een kort gedeelte van de tekst. Het was fijn om samen de tekst voor te lezen. Het voelde alsof we samen het intense verdriet konden delen.

Twee jaar verder

Inmiddels zijn we ruim twee jaar verder. Achteraf ben ik onwijs trots op onszelf. Het afscheid hebben we helemaal zelf geregeld. Wij hebben stil gestaan bij de spaarzame momenten die wij met Guus en Jasmijn hadden. Momenten die je maar één keer krijgt. Momenten waar je later trots op kunt zijn, maar het zijn ook momenten waar je altijd spijt van kunt houden.

Ik durf te stellen dat wij de storm van rouw hebben doormaakt. Ondanks dat ik nooit het handboek voor rouw heb gevonden. Na de begravenis hebben wij veel gesprekken met onze maatschappelijkwerker gehad. De liefde van onze naasten en de ruimte die onze werkgevers boden hebben geholpen met de verwerking van het verlies.

Ik zal het verlies nooit kunnen accepteren. Accepteren vind ik een verkeerd woord. Kinderen horen te spelen en te lachen. Kinderen horen niet op een kerkhof te liggen. Dit zal ik nooit kunnen accepteren.

Elke dag draag ik nog steeds de liefde voor Guus en Jasmijn in mijn hart. Altijd heb ik de angst dat onze lieve kinderen worden vergeten. Dat iedereen verder gaat met zijn leven en dat niemand meer aan ze denkt. Terwijl ze voor mij zo belangrijk zijn. Dagelijks voel ik een leegte die ze bij mij hebben achtergelaten. De leegte die niemand kan vullen.

Tatoeage

Ik heb regelmatig overwogen om een tatoeage voor Guus en Jasmijn op mijn lichaam te zetten. Een prachtige tatoeage, waardoor niemand meer om het bestaan van Guus en Jasmijn heen kan. 

Het liefst zou ik de tatoeage pontificaal in mijn nek willen zetten, zodat iedereen hem ziet. Twee prachtige vlindertjes. Iedereen zal mij vragen waar de vlindertjes voor staan. Het geeft mij altijd een aanleiding om het verhaal van Guus en Jasmijn te vertellen. Waardoor niemand onze kinderen zal vergeten. Ze blijven onderdeel van mijn leven.

Toch heb ik besloten om het niet te doen. Ik ben bang dat ik er later spijt van krijg. Ik wil namelijk ook verder met mijn leven. Het is niet goed om altijd maar in het verdriet te blijven hangen. 

Het is onze kracht dat wij trots kunnen zijn op de manier waarop wij op eigen kracht afscheid hebben genomen. De trots die ons verder brengt in het leven. Spijt van het zetten van een tatoeage kan mij alleen maar een stap terug zetten. Een stap terug, waardoor ik niet verder kan met mijn leven. Het leven waar ik zo van hou. Ondanks het grootste verlies uit mijn leven.

Stay Strong and be Positive!

Meer weten over rouwverwerking? Klik op de volgende button.