Eindelijk naar huis

13 januari 2020

Op woensdag 30 oktober 2019 had mama bloedverlies. We hoopten dat het mee viel. Mama moest een nachtje in het ziekenhuis blijven. Tot onze grote schrik werd mama dezelfde avond per ambulance naar het WKZ in Utrecht overgeplaatst. De weeën waren begonnen. Alles liep anders.

We hielden de weeën twee dagen onder controle. Daarna was de situatie niet meer te houden. Op 1 november 2019 werd jij om 03.32 uur geboren, lieve Sara. Je was pas 28 weken en 5 dagen oud. Dit hadden wij nooit verwacht.

Vanaf dat moment begon de trein te rijden. We hadden geen keuze. De trein was niet te stoppen. De reis was lang. Wij hebben gevochten en gehuild. Waar zou deze reis eindigen? Het was allemaal zo spannend.

Lieve Sara, wat ben je prachtig. Je bent nog zo klein en kwetsbaar. Je woog slechts 1.040 gram toen je op deze mooie wereld kwam. Direct na je geboorte namen de artsen je mee. Je mocht niet bij je mama op haar borst blijven liggen. Gelukkig kon ik je troosten. Je kneep met je kleine handje in mijn pink. Je zocht liefde en troost. Het voelde alsof je nooit meer los wilde laten.

De artsen namen je mee naar een andere ruimte. Daar kreeg je zuurstof. In je kleine armpjes werden infuusjes aangelegd. Je moest dit overleven.

Wij hebben alles voor jou over. Ons leven veranderde abrupt. Onze wereld werd heel klein. Gelukkig blijf jij volhouden. Jij houdt ons op de been. Wat ben jij sterk en dapper. Jouw vechtlust maakt diepe indruk op ons. Nooit zullen we dit vergeten.

Soms leek het een gevecht tegen de tijd. De dagen duurden lang. De periode in het ziekenhuis leek oneindig te duren. Het liefst wilden we de wijzers op de klok doordraaien. Helaas was dat niet mogelijk. We moesten volhouden en overleven.

Heel langzaam begon jij te groeien. Onze kleine bloem kreeg steeds meer kleur. Het was zo prachtig om jou alle stapjes te zien maken. Je ontwikkelde jezelf tot een heel klein mensje. Een heerlijk mensje om mee te knuffelen.

Na een intensieve periode van 6 weken in het WKZ in Utrecht werd jij naar het Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein overgeplaatst. Per ambulance mocht jij verhuizen. Je mama mocht met je meerijden en ik reed achter jullie aan in de auto. Jij maakt al zo veel mee op jonge leeftijd.

Een aantal weken later kwam onze lang verwachte droom eindelijk uit en mocht jij met ons mee naar huis. We konden het bijna niet geloven.

Lieve Sara, wat is papa enorm trots op jou. Wat ben jij dapper. Jij bent een verrijking in ons leven. Deze moeilijke tijd zal ik nooit vergeten. Ik ben ontzettend trots dat ik jou vader mag zijn. Welkom thuis lieverd!