De vader van Sara
Mijn naam is Klaas, de trotse vader van Sara. Ik ben in 1982 geboren en behoor als één van de eerste tot de groep millennials. Ook wel generatie Y. Je weet wel… die groep jongeren met snelle telefoons, computers en andere moderne technologieën. Die idealistische groep die veel met zichzelf bezig is.
Na mijn studie in Utrecht kreeg ik een relatie met Susanne. De wereld lag aan onze voeten. We hadden geen zorgen en alles liep volgens planning.
We verkochten ons appartement in de stad en kochten een woning in een rustig landelijk dorpje.
Elke maand maakten we een weekendtrip naar het buitenland. Wekelijks gingen we uiteten. We vlogen naar Londen, Napels, Krakau, New York, Barcelona, Sardinië, Belgrado, etc.. Alles was mogelijk!
We hebben beiden een leuke baan en een groot sociaal netwerk. In het weekend gingen we graag naar voetbalwedstrijden, stappen, naar vrienden en/of familie. We hadden een zorgeloos leven. Tegenslagen kenden we niet.
Kinderwens
Na het passeren van de dertig kregen veel vrienden om ons heen kinderen. Heel langzaam begon onze omgeving te veranderen. In de winter van 2015 begon het ook bij ons te kriebelen. We bedachten namen en filosofeerden over kinderen. We konden er uren over praten. Het was fijn om met onze toekomst bezig te zijn.
Uiteindelijk hebben wij een lange weg af moeten leggen om überhaupt kinderen te mogen krijgen. De natuurlijke manier is ons helaas niet gegeven. Bij ons liep het allemaal anders.
In 2018, na de tweede IUI-poging, werd Susanne zwanger van onze tweeling. We zouden een zoon en dochter krijgen. Wij waren dolgelukkig!
Tijdens onze vakantie op Texel braken plotseling de vliezen van onze dochter. Halsoverkop moesten we de camping verlaten. We hadden geen tijd om de tent in te pakken en lieten al onze spullen achter.
Geboorte tweeling
Eenmaal in het ziekenhuis verdween onze roze wolk. Onze prachtige tweeling werd met 20 weken en 5 dagen veel te vroeg geboren. Zowel Guus als Jasmijn zijn tot groot verdriet in onze handen gestorven.
Het verlies van Guus en Jasmijn heeft een enorme impact op ons leven gehad. Zo’n groot verlies had ik nog nooit meegemaakt. Ik vroeg me af of ik dit verlies ooit een plek zou kunnen geven. Wij hebben Guus en Jasmijn begraven en afscheid van ze genomen. Het afscheid nemen van kinderen is het aller moeilijkste wat er is.
Na een lange periode van rouw kwam toch weer onze kinderwens. In het voorjaar van 2019 besloten we wederom een IUI-traject in te stappen. En ja hoor… bij de tweede poging was Susanne zwanger van een meisje. We hadden het volste vertrouwen op een goede afloop.
Geboorte Sara
Helaas liep ook deze zwangerschap anders. Met 28 weken en 5 dagen is onze lieve dochter Sara geboren. Ze heeft maanden in het ziekenhuis gelegen. De toekomst van Sara is zeer onzeker. Sara heeft namelijk Microcefalie. Niemand weet precies hoe haar toekomst eruit zal gaan zien. Wij moeten afwachten en kunnen haar alleen maar volgen.
Het voelde allemaal als een valse start. Mijn lieve Susanne heeft ook deze zwangerschap nooit helemaal af kunnen maken. Haar buik begon net zo mooi te worden.
Kraambezoek is er mede dankzij het COVID nooit echt van gekomen. De kast stond vol met roze muisjes. Uiteindelijk zijn alle muisjes opgegaan. Elke ochtend zag ik Susanne de muisjes op haar brood of beschuitje doen.
Toekomst
Maar goed, ik ben over het algemeen optimistisch en kijk graag naar de toekomst. Het heeft geen zin om steeds maar te roepen “wat erg”.
Ik heb een aantal motto’s: “het is zoals het is” en “we maken er het beste van”. Deze lijfspreuken blijf ik elke dag tegen mezelf zeggen. Ze houden mij op de been en ze hebben mij gebracht waar ik nu sta. Ik ben zo trots op ons drietjes!
Stay strong and be positive!
