Samen vieren wij het leven

Op een dag als vandaag eten we taart, drinken we wijn en zingen we ‘lang zal ze leven’. De eerste twee levensjaren van Sara werden overschaduwd door alle Corona maatregelen. Elke keer was het voor ons niet mogelijk om samen met onze familie en vrienden het glas te heffen op de toekomst van onze dochter. Nog nooit hebben wij het leven van Sara met zijn allen echt gevierd. Nog nooit hebben wij met de hele familie ‘lang zal ze leven’ voor Sara gezongen. Vandaag gaat het dan toch echt gebeuren, want wij geven een verjaardagspartijtje. Samen met vrienden en familie vieren wij het leven van Sara.

Twee jaar geleden

Precies twee jaar geleden werd ik vader van onze prachtige dochter Sara. Die periode herinner ik me nog goed. Ik werd op 30 oktober 2019 door Susanne op mijn werk gebeld. Susanne was pas 28 weken en 3 dagen zwanger. Ze zei, ‘Ik heb een beetje bloedverlies. Jij kunt gewoon blijven werken. Ik ga even naar het ziekenhuis. Maak je maar niet ongerust’.

Natuurlijk bleef ik niet werken. Ik bedacht me geen moment en liet al mijn werkzaamheden uit mijn handen vallen. Ik maakte me zorgen. Het verlies van Guus en Jasmijn echode nog door mijn hoofd. Binnen 15 minuten stond ik op de kraamafdeling van het Antonius Ziekenhuis. 

Susanne kreeg weeën. Ze werd diezelfde avond met de ambulance naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis overgeplaatst. Nog geen dag later werd ik op 1 november 2019 midden in de nacht uit mijn bed gebeld. Ik sliep op verzoek van het ziekenhuis thuis.

Vanuit mijn slaperige ogen zag ik het nummer van Susanne op mijn display verschijnen. ‘Dit meen je niet’, dacht ik. Ik nam de telefoon op en hoorde de stem van Susanne ‘’Het gaat gebeuren, je dochter wordt zo geboren’.
Ik kon het niet geloven, maar besefte mij dat ik geen tijd kon verliezen.
Het was dus al zo ver. Ik sprong mijn bed uit en trok mijn trainingsbroek aan. De geboorte van mijn dochter mocht ik absoluut niet missen. Er ging van alles door mijn hoofd. Ik maakte me zorgen en wilde er voor Susanne zijn. Onderweg naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis schreeuwde ik een paar keer in de auto; ‘Dit kan niet waar zijn’. Dertig minuten later werd ik vader van onze prachtige dochter Sara. Overal om me heen stonden artsen en verpleegkundigen. Dit was het begin van ons leven met lieve Sara. 

Overtuigen

Susanne was na de bevalling enorm opgelucht en vrolijk. Ze straalde en maakte zich geen zorgen over de mogelijke gevolgen van de vroeggeboorte. Ze was weer moeder geworden. Dat was voor haar het belangrijkste. Ik herinner me nog goed dat Susanne mij regelmatig gerust stelde en zei; ‘Sara is sterk, maak je maar geen zorgen. Alles komt goed’.

In tegenstelling tot Susanne maakte ik me na het eerste telefoontje al zorgen. Ik besefte me heel goed dat een vroeggeboorte niet zonder risico’s is. De verschillende verontrustende signalen van de artsen en verpleegkundigen stelden mij al helemaal niet gerust. Ik voelde aan mijn onderbuik dat de toekomst van onze dochter wel eens heel anders zou kunnen verlopen. 

Susanne en ik hebben de eerste maanden veel discussies gehad. Susanne zat op haar roze wolk en was niet met de toekomst bezig. De mogelijke gevolgen van de vroeggeboorte en Microcefalie kon zij niet zien. Ik was al iets verder en was me wel bewust van de mogelijke gevolgen. Soms was ik bang voor de toekomst.
.
We probeerden elkaar van ons gelijk te overtuigen. Het zorgde voor spanningen in onze relatie. We werden onzeker. Niemand wist hoe Sara zich zou ontwikkelen. Wel wisten we dat wij er alles aan zouden doen om Sara gelukkig te maken. 

Twee jaar later

Inmiddels zijn we twee jaar verder. Susanne en ik hebben elkaar nooit los gelaten. We zitten weer volledig op dezelfde frequentie. Ik ben blij dat we elkaar altijd hebben omarmd. Het ontdekken van de beperkingen en mogelijkheden van een kwetsbaar kindje is namelijk niet niks.

Nog steeds ben ik trots op Susanne. Ze heeft altijd veel vertrouwen in Sara gehouden. Nog nooit heeft Susanne tegen mij gezegd; ‘ik weet het niet meer’. Ze gelooft in een fijne toekomst met onze dochter. Elke ochtend, middag en avond zie ik haar volop van Sara genieten. Ik word hier als vader gelukkig van.

Inmiddels zijn we alweer twee jaar verder. Elke dag maken we iets bijzonders mee. Ervaringen die de meeste mensen niet meemaken. Het zijn ervaringen die Sara ons brengt.

Brief uit Frankrijk

Ruim twee weken geleden ontving ik een prachtige brief van een vrouw uit Frankrijk. De vrouw vroeg of ze vanuit Frankrijk een cadeau voor lieve Sara mocht opsturen. Speciaal voor haar verjaardag. Het verbaasde mij dat iemand uit Frankrijk ons verhaal had opgepikt en de moeite had genomen om Sara een cadeau te geven. Wat een lieve mensen zijn er die regelmatig op afstand aan onze prachtige dochter denken. Het raakt mij als vader in mijn hart. Ik kan er nog steeds stil van worden. Dit zijn de bijzondere momenten die wij met Sara meemaken.

Maar we hebben nog veel meer bijzondere momenten met Sara meegemaakt. Meerdere ziekenhuisopnames, fysiotherapie bezoekjes en revalidatie afspraken. Wij zijn constant in overleg met de gemeente, de zorgverzekering, ons zorgbureau en onze verpleegkundigen.

En toch overheersen bij ons altijd de hoogtepunten. We zijn op vakantie geweest en hebben uren gefietst met de bakfiets. We hebben gevaren in onze boot, zijn naar de dierentuin geweest en hebben heerlijk gezwommen in het zwembad. En daar bleef het niet bij. We hebben stedentrips naar Amsterdam en Groningen gemaakt. Sneeuwballen gerold, uren naar de plafondprojector gekeken en geschommeld. Het absolute hoogtepunt was dat we samen op de top van De Dom hebben gestaan waar we een geweldig uitzicht hadden over Sara’s geboortestad.

Sara heeft ons leven de afgelopen twee jaar op een positieve manier veranderd. Door Sara maken Susanne en ik ons niet meer druk om de grote dingen in het leven. Wij genieten steeds vaker van de kleine, onverwachtse en spontane dingen. De dingen die voor veel mensen zo gewoon zijn.

Alles uit het leven halen

Oud worden is voor Sara niet vanzelfsprekend. Om heel eerlijk te zijn weet ik niet hoe oud Sara gaat worden. Eigenlijk weet niemand hoe oud hij of zij wordt. We hebben hier namelijk geen controle over. Sara heeft ons geleerd dat wij alles uit het leven moeten halen. We kunnen zelf invulling geven aan de tijd tussen de geboorte en het afscheid van het leven. Dit noemen wij ‘het leven’. Wij halen alles uit het leven en zien uiteindelijk wel hoeveel tijd wij samen hebben gekregen.

Ondanks dat Sara op 1 november jarig is vieren wij vandaag haar tweede verjaardag. Helaas hebben wij niet iedereen uit kunnen nodigen. Een te groot gezelschap vonden wij te risicovol vanwege Covid. De mensen die graag op het feest hadden willen komen zou ik willen vragen het nummer ‘Everybody needs somebody to love’ van de Blues Brothers te draaien. Net zoals vorig jaar, zodat we toch een beetje verbonden met elkaar zijn.