Lieve kleine Isabel

13 december 2020

Ieder jaar op de tweede zondag in december is er sinds 1997 Wereldlichtjesdag. Wereldwijd komen mensen bij elkaar om overleden kinderen te herdenken en steken zij om 19.00 uur een kaarsje aan. Door de verschillende tijdzones in de wereld ontstaat hierdoor een golf van licht, zodat de wereld een beetje lichter wordt voor de mensen die hun kind hebben verloren en daarbij mogen beseffen dat zij niet alleen zijn met hun verdriet.

Wij steken vanavond kaarsjes aan voor Guus, Jasmijn, Vincent en Isabel. Guus en Jasmijn zijn onze lieve kinderen die wij in 2018 hebben verloren. Lieve Vincent is mijn neef die op zeer jonge leeftijd door een verkeersongeluk is overleden. Ook Vincent blijft altijd onderdeel van onze familie. Ik heb hem in mijn hart gesloten. Ondanks dat hij ruim 35 jaar geleden is overleden. Het hart van mijn tante blijft altijd gebroken.

Plekje in mijn hart

Alle lieve kinderen hebben een plekje in mijn hart, maar Isabel heeft bij mij altijd een speciaal plekje. Op deze speciale dag wil ik iets over lieve Isabel vertellen. Het is vandaag tenslotte ook de dag dat Isabel is overleden.

Na de bevalling lag Sara 6 weken op de IC Neonatologie in het WKZ. Helaas lag ze niet alleen op deze afdeling. De namen van alle kinderen op deze afdeling kan ik me tot op de dag van vandaag herinneren. Ik vraag me regelmatig af of alle kinderen nog leven?

Tegenover Sara lag een prachtig meisje. Ze werd op 25 oktober 2019 geboren. Al snel werd duidelijk dat ze moeite had met haar voeding en ademhaling. Ondanks de lichtgele gordijnen tussen Sara en Isabel heb ik twee radeloze ouders gezien. Ouders die hun kindje zoveel liefde te bieden hadden. De liefde die Isabel tot de laatste dag heeft gevoeld.  

Het was verschrikkelijk om te zien dat beide ouders machteloos naast haar bedje toe moesten kijken. Wat was er in vredesnaam met Isabel aan de hand? Werkelijk niemand wist het. Totdat het WES onderzoek werd ingezet. Isabel bleek een zeer zeldzame aandoening te hebben. 

Afscheid nemen

Isabel mocht op verzoek van haar lieve ouders alsnog mee naar huis. In haar eigen Maxi-Cosi verliet ze de afdeling. Wij namen afscheid van Isabel met de wetenschap dat dit de laatste keer zou zijn dat wij haar zouden zien. Haar prachtige donkere haren en grote ogen zal ik nooit vergeten.

Op vrijdag 13 december 2019, zeven weken na haar geboorte, is het lieve meisje in de armen van haar moeder overleden. Het ergste wat een moeder kan overkomen. Haar hart is gebroken.

We zijn inmiddels een jaar verder en we hebben nog steeds contact met de ouders van Isabel. Bijna dagelijks denk ik nog aan Isabel. We zeggen wel eens tegen elkaar; “Isabel was het eerste vriendinnetje van Sara”. Twee prachtige kwetsbare lieve meisjes.
Het verlies van Isabel doet mij elke dag weer beseffen hoeveel rijkdom wij hebben. Ondanks de beperkingen van Sara ben ik zielsgelukkig met haar.

Er zijn momenten in het leven dat ik mij afvraag; “Waarom in vredesnaam?”. Vragen waar ik nooit een antwoord op ga krijgen. Inmiddels ben ik erachter dat het leven een soort carrousel is. Zo’n prachtige draaimolen met allemaal verschillende gekleurde auto’s en paarden. Je springt erop en je springt er weer af. Ondanks jouw verdriet blijft de carrousel gewoon doordraaien.

Stichting Isabel

Het leven van de ouders van Isabel gaat ook verder. Haar moeder, Carmen, is een geweldige stichting “Stichting Isabel” begonnen. Deze stichting blijft stilstaan bij het verlies en gemis van ouders die hun kindje zijn verloren en helpt ouders door de meest donkere dagen hun hart te verwarmen. 

Wij ontvingen gisteren een doosje van Stichting Isabel. In het doosje zaten twee prachtig witte sterren verpakt op engelenhaar. Op de sterren staan de namen “Guus” en “Jasmijn”. Na het zien van de sterren kreeg ik kippenvel. Wat fijn dat iemand aan onze kinderen denkt. Hetgeen wat voor de meeste mensen moeilijk te begrijpen is. Tijdens de feestdagen staat Stichting Isabel stil bij verlies.

Er zat ook een gedicht bij. Dit gedicht heb ik zelf voor de Stichting geschreven. Alle ouders die een kind hebben verloren hebben het gedicht ontvangen. Ik vond het een eer toen Carmen mij vroeg een gedicht te schrijven. Het is fijn om het verlies en het verdriet met anderen te kunnen delen.

Wij zijn heel blij dat wij Carmen, haar man en Isabel hebben leren kennen. Daarnaast ben ik enorm trots op Carmen. Deze lieve moeder staat tijdens de feestdagen sterren en gedichten voor andere ouders in te pakken. Ondanks haar eigen verdriet. En ze schrijft ook nog eens voor iedereen een persoonlijke kaart. Wij zijn diep onder de indruk.

Carmen bedankt ❤️.

Volg de link indien je meer over Isabel en/of de Stichting wilt weten.