Kinderwens

14 februari 2021

Ruim 6 jaar geleden begon onze kinderwens vat op ons te krijgen. Onze wens die niet zomaar in vervulling ging en achteraf niet vanzelfsprekend bleek te zijn. De wens die een groot onderdeel van ons leven is geworden. Zes jaar geleden had ik nooit verwacht dat deze wens drastisch anders zou verlopen.
Toch zijn wij de ouders van drie kinderen geworden. Waarvan wij twee kinderen direct na de geboorte verloren. Onze lieve dochter Sara is nog steeds bij ons. Zij maakt ons gezin compleet. Maar willen wij eigenlijk nog een kindje? Houden wij nog hoop op onze kinderwens? In deze blog vertel ik jullie meer over onze kinderwens.

Oorzaak

Zoals jullie weten heeft Sara een ernstige vorm van Microcefalie. Haar zusje Jasmijn werd ook met een kleine schedelomtrek geboren. Helaas hebben de artsen de schedelomtrek van Jasmijn nooit gemeten. Wij kunnen niet met zekerheid stellen dat ook Jasmijn een vorm van Microcefalie had. Dit zou ons meer kunnen vertellen over de kans op Microcefalie bij een volgende zwangerschap.

De klinisch genetica hebben zowel Sara als ons helemaal binnenste buiten gekeerd. De artsen verwachten dat er bij Sara een foutje in haar DNA zit. Helaas hebben ze nooit een fout kunnen vinden. Ons DNA is meerdere keren onderzocht. Voorlopig zullen wij nooit de oorzaak weten waardoor Sara zich anders ontwikkelt.

Susanne en ik dromen soms nog steeds over onze kinderwens. Onze wens is nooit echt in vervulling gegaan. Althans… onze verwachtingen zijn nooit tot vervulling gekomen.
Natuurlijk hebben we een prachtige dochter, maar wij hadden dit natuurlijk nooit verwacht. De intense zorg, kwetsbaarheid en onzekerheid horen eigenlijk niet bij het opvoeden van een kindje.

Verwachtingen

Maar wat had ik dan wel verwacht?
Ik had gehoopt dat wij een groot levend gezin zouden vormen. Het maakt mij niet uit of het allemaal meisjes of jongetjes zouden zijn. Ik had verwacht dat wij elke ochtend met z’n allen zouden ontbijten. Dat ik afgelopen week met mijn zoon van bijna drie sneeuwballen zou gooien. Ik had hem
mee willen nemen naar de sportvelden. Ik had het geweldig gevonden als ik hem over de sportvelden zou zien rennen. Net zoals zijn vader vroeger.
Ik had mijn dochter elke dag naar school willen brengen. Samen wandelen en taarten bakken.

Afgelopen week stond ik vanuit het dakraam naar buiten te kijken. Ik zag een moeder naar de basisschool lopen. Ze ging haar kinderen ophalen.
Ik besefte mij dat ik zulke kleine dingen nooit zal meemaken. Het gemak en de vanzelfsprekendheid waarmee ouders de deur uitlopen. Zo pijnlijk kan zoiets kleins bij mij binnenkomen. Dit zijn de dingen die ik ook had gehoopt.

Nooit meer een zwangerschap

Susanne en ik durven een zwangerschap nooit meer aan. De twee zwangerschappen die abrupt zijn afgebroken hebben een grote impact op ons leven gehad. Ik durf te stellen dat het einde van beide zwangerschappen traumatisch zijn geweest.
Het is niet alleen de Microcefalie die wij niet kunnen verklaren. Het is ook de vroeggeboorte die twee keer heeft plaats gevonden. De onverklaarbare gevolgen zijn voor ons een te groot risico. Ik zou niet weten wat er met ons zal gebeuren als we nogmaals zo’n heftige zwangerschap meemaken. We durven simpelweg niet meer zwanger te worden.

Kort na de geboorte van Sara was onze kinderwens het grootst. Wij hadden wel eens gehoord over draagmoederschap. Zou dit dan een oplossing zijn?
Tijdens een gesprek met een gynaecoloog in het WKZ stelde ik tussen neus en lippen door een vraag over het draagmoederschap. Al snel werd duidelijk dat dit geen optie zou zijn. De genetische oorzaak was namelijk niet gevonden. De kans op Microcefalie zou ook bij een draagmoeder net zo groot blijven.

Laatste mogelijkheid kinderwens

De afwijzing voor het draagmoederschap was de zoveelste telleurstelling in de strijd om onze kinderwens. Uiteindelijk bleef alleen de optie adoptie over. Zou een adoptiekindje iets voor ons zijn? Dan zou Sara toch nog een broertje of zusje kunnen krijgen. Hierdoor zouden we alsnog een groot gezin kunnen vormen.

Wij vonden adopteren geen goed plan. Wij zijn ervan overtuigd dat je niet een kindje moet adopteren omdat wij toevallig een sterke kinderwens hebben. Wij vinden dat een kind alleen geadopteerd mag worden vanuit het belang van het kind. De wens van de ouder mag niet centraal staan.
Tevens vinden wij het vreemd dat ouders voor adoptie moeten betalen. Adoptie bemiddelingsbedrijven vragen tussen de 20.000 en 40.000 euro voor een kindje. Het gaat ons absoluut niet om het geld. Wij betalen het bedrag met liefde. Het gaat ons om het feit dat je niet voor een kind hoort te betalen. Dit voelt niet goed.

Sinds afgelopen week kunnen we onze laatste optie adoptie ook definitief uit ons hoofd zetten. De overheid heeft de adoptie procedure wegens misstanden uit het verleden helemaal stil gelegd. Het is dus onmogelijk om deze optie überhaupt nog te overwegen.

Frustratie kinderwens

Het is heel frustrerend als iets niet lukt. Ik dacht altijd dat het leven maakbaar is. Echter ben ik erachter dat je in het leven ook veel overkomt. Soms heb je als mens nauwelijks grip op de situatie. Het is de vraag hoe je er mee om gaat.

Hoe ver willen wij gaan om onze kinderwens na te streven? Willen wij alle mogelijkheden onderzoeken of leggen wij ons neer bij de situatie? Misschien is het wel goed zo.  

Het is de vraag of wij als ouders van Guus, Jasmijn en Sara ons kunnen berusten in het leven dat wij nu hebben? Kunnen wij met z’n drietjes ook gelukkig worden ondanks de intensieve zorg die wij voor Sara hebben?
Ik weet zeker van wel. Ondanks de leegte die Guus en Jasmijn hebben achtergelaten kunnen wij verder met ons leven. Er zijn genoeg andere dingen waar wij in het leven van kunnen genieten. Al deze dingen zou je soms door de tunnelvisie van een kinderwens vergeten. Er is meer dan kinderen opvoeden.

Berusting kinderwens

Er breekt voor ons een periode van berusting aan. Hoe gaan wij de rest van ons leven invullen? De komst van Sara en het feit dat wij geen kinderen meer krijgen biedt ons ook nieuwe kansen. Zoals Johan Cruijf zou zeggen; “Elk nadeel heeft z’n voordeel”. Het is misschien een beetje nuchter gezegd, maar zo moet je wel denken.

Tijdens het schrijven van dit blog heb ik vaak gedacht aan alle ouders die helemaal geen kindje hebben. Wij mogen achteraf blij zijn dat we Sara hebben gekregen. Er zijn ook ouders die het ouderschap nooit zullen ervaren. Deze ouders voelen altijd de leegte die voor veel mensen niet herkenbaar is. De leegte die je eenzaam maakt.

Op deze wereld zijn dus veel kinderen zonder ouders, maar er zijn ook veel ouders op de wereld zonder kinderen. Het zou mooi zijn als deze ouders en kinderen elkaar alsnog kunnen vinden, maar dan wel vanuit liefde en niet vanuit andere belangen.  

Achter de schermen ben ik bezig met een nieuw project. Het is een project waar ik mijn eigen ideeën over heb. Het is een project wat heel groot moet worden. Waarmee wij uiteindelijk veel zieke kwetsbare kinderen blij kunnen maken. Het voelt als een missie.
Hiervoor heb ik wel jullie steun nodig. En nee… het is geen crowdfunding of collecte. Ik ben op zoek naar fans. Fans die ons project gaan steunen! Hierover later meer.

Stay Strong and be Positive

Ben jij ongewild kinderloos en wil je dit een plek geven. Volg de onderstaande link.